Ako ay may kwento sa bus

Dahil halos dalawang linggo akong hindi umuwi noong nakaraan, masyado 'kong namiss ang mga luto ni Nanay (sipsip mode). Nakakasawa naman kasi talaga ang mamantikang mga pagkain dito sa syudad. Nito ngang nakaraang sabado sa wakas ay umuwi na ako. Medyo maulan noon at hindi ko alam kung bakit na-tripan kong sumakay sa bus imbes na mag-LRT na lang at mag-FX kahit alam kong gagabihin ako sa byahe dahil trapik sa ruta ng bus.

Masarap mag-bus lalo na kapag hindi ka nagmamadali, relax, 'di masyadong mainit lalo na kapag tyempo na malamig ang hangin na ibubuga ng aircon. Nagtataka lang ako kung bakit parang hindi ata ako nakaisip ng kahit anong istorya sa loob ng bus noong araw na 'yun. Madalas kasi kapag nagbabyahe ay nakakabuo ako ng maikling kwento tulad kapag nagbabyahe ako sakay ng jeepney. Sa katunayan nga, ang "Drama sa Jeepney" ay halos mga karanasan ko lang noong minsan na pauwi rin ako sa amin dito sa Rizal, nilagyan lang ng konting twist. Tsaka ko lang napansin na kaya naman pala walang malilikot na bagay na naglaro sa isip ko ay libang na libang ako sa panonood galing sa piratang dvd na Karate Kid. Ok na sana ang panonood ng biglang umeksena ang dalawang batang makukulit.

Goyo: (Masama ang tingin sa dalawang bata dahil hindi makita ang palabas). 

Mga mama sa likuran: psssssttt...huy! 

Dalawang bata: (Sabay na umupo.) 

Batang medyo maliit: Luluhod na lang ako, 'di ko makita ang karate mama. 

Goyo: *Sige subukan mong humarang ulit sa pinapanood ko gago ka makakatikim kayong dalawang bata kayo ng kinarateng kid!*

Narinig ata ng dalawang mokong ang sigaw ng isip ko at naisipang wag na ulit subukan ang pagharang sa pinapanood ko. Presto! Libreng sine sa loob ng bus! Nakapagbyahe ka na, nakapanood ka pa ng pelikula.

Oo, masarap manood ng libreng pelikula sa bus. Oo, mura ang mga piniratang pelikula sa bangketa. Kaya lang, napaisip din ako bigla na paano na kaya kapag tinamad na magprodus ang mga producer ng mga de kalibreng pelikula dahil nalulugi lang sila sa pamimirata ng mga mapagsamantala? E di wala na tayong papanoorin at wala na rin silang pipiratahin. Oo nga't mahal ang tiket sa sine, pero sa sinehan sulit ang panonood mo. Mahirap din naman sisihin ang mga tao sa pagbili ng pirata, ika nga natin ay "sa praktikal na tayo, pareho rin naman ng istorya 'yun". Pero pero pero pa'no na nga kaya kapag wala ng bagong pelikula? Kasi lahat ng tao nag-aabang na lang sa bangketa ng mga pirata? Paano na? Bahala kayo!

Teka, hindi pa tapos ang kwento ko. Bago ako tuluyang bumaba sa bus, umakyat si manong at lumapit sa mga pasahero at naghahanap ng tiket. Si nanay ng mga kinarateng kid ay maarte pala, mukha raw ba s'yang hindi nagbabayad at hinahanap pa ang tiket n'ya. Nagkaroon ng konting sagutan sa pagitan ni manong at ni ale. Si ale kasi ayaw pang umamin na tinatamad lang s'yang kunin ang tiket sa bag n'ya at ayaw n'yang maabala. Hindi n'ya ata naiintindihan na sa ganoong trabaho sinuswelduhan si manong.

Balik tayo sa palabas, dahil sa bus ko lang pinapanood ang 'Kinarateng Kid' ay maraming eksena ang nakalampas sa paningin ko at maraming salitaan ang nakalampas sa tenga ko. Tulad noong eksenang parang nagwawala si Jackie Chan, hindi ko naintindihan kung bakit at anong dahilan. Marami na rin kasing nakaharang na pasahero at medyo malayo ang pwesto ko kaya di ko marinig ang mga linya n'ya. Kung sa sinehan lang sana, e di sana sulit.

Andito na ako sa babaan, magsisimula na ang tournament sa Kinarateng Kid. Pota nabitin lang ako sa palabas!